ครั้งแรกที่ลาว วันที่ 3
LAO DAY 3 "ความซวยบังเกิด"
ในวันที่ 1และ2 ที่ได้ไปดูต้นสักกันหลายที่ และมีการพูดคุยต่อรองราคากันระหว่าง นายกับทางเจ้าของต้นสักเป็นที่เรียบร้อย สรุปว่าได้ต้นสักตามเป้าหมาย และในเย็นวันนั้น ทางนายก็กลับไทยมาก่อน จะเหลือผม ทนาย และพ่อนาย ที่ต้องอยู่ต่อ ถึงตรงนี้แล้วผมเองก็เริ่มรู้ถึงชะตากรรมของตัวเองแล้วล่ะว่าต้องถูกทิ้งให้อยู่ทำงานต่อที่หลวงพระบางเป็นแน่ อย่างที่บอกล่ะครับว่าผมเองรู้สึกไม่อยากจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมแย่ลงไปอีก...(ผมคิดว่าการมาเที่ยว กับการมาทำงาน มันคนละความรู้สึกกันนะ) ถึงจะรู้สึกแย่แค่ไหน ผมเองก็ต้องทำงานให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และคิดว่าคงเหลือแต่ขั้นตอนการ ตัด แปลรูป ขนส่งกลับไทย เท่านั้นคงไม่น่าใช้เวลานานมากนัก... เช้าวันที่ 3 ความซวยบังเกิด..!!! ระหว่างนั่งกินอาหารเช้าอยู่นั้น นายพงษ์ คนพื้นที่ ที่เป็นนายหน้าหาไม้สักมาให้ ก็มาพร้อมกับความซวย มาแจ้งว่า "เจ้าของต้นสักที่ติดต่อเอาไว้เมื่อวานหลายรายเกิดไม่ยอดขายต้นสักให้แล้ว"...!!! พอได้ยินเช่นนั้น "ผมนี้นั่งตาเป็นจุดเลย" ในหัวไม่อย่างจะคิดอะไรเลย (อย่างเดียวที่คิดคืออยากกลับบ้าน) ผมให้ทนายติดต่อกลับมาที่กรุงเทพเพื่อเล่าเรื่องนี้ให้นายทราบ แต่กับถูกต่อว่ากลับมาและไม่เชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นและสั่งให้ไปคุยกับคนที่ไม่ยอมขายว่าเป็นเพราะอะไร.. ตอนนั้นผมเองกับทนายก็นั่งคุยกันที่หน้าบ้านพักว่า เราจะเอาไงดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาบ่ายแก่ๆได้ ผมกับทนายก็ยังนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้านพัก ส่วนพ่อนายขึ้นไปห้องพักแล้ว อยู่ๆก็มีคนพื้นที่คนหนึ่งเดินมาทางพวกผม คนๆนี้เป็นหนึ่งในคนที่พาไปดูไม้ด้วย เขาชื่อเพชร เขาได้เดินเข้ามาพูดคุยกับพวกผมและพูดถึงสาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกผมฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น (แต่เรื่องนี้ผมไม่ได้เล่าให้นายทราบ) หลังจากพูดคุยกับ เพชร เสร็จเรียบร้อยแล้ว และผมก็ขอให้เพชรเป็นคนพาไปหาไม้สักแทน พงษ์ และทำข้อตกลงกันด้วยวาจากันเท่านั้น บ่ายแก่ๆวันนั้นก็จบพร้อมกับความหวังลางๆ ผมและทนายรู้สึกเหนื่อยกับ คน... จึงพากันเดินเล่นไปเรื่อยๆเพื่อดูรอบๆ หลวงพระบาง
เดินกลับมาถึงบ้านพักก็มานั่งเล่นพูดคุยกับเด็กที่บ้านพัก (หลังๆก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นครับ เพราะอยู่นาน)
ขอบคุณที่รับชมครับ... อ่านยาวหน่อยนะครับ
ในวันที่ 1และ2 ที่ได้ไปดูต้นสักกันหลายที่ และมีการพูดคุยต่อรองราคากันระหว่าง นายกับทางเจ้าของต้นสักเป็นที่เรียบร้อย สรุปว่าได้ต้นสักตามเป้าหมาย และในเย็นวันนั้น ทางนายก็กลับไทยมาก่อน จะเหลือผม ทนาย และพ่อนาย ที่ต้องอยู่ต่อ ถึงตรงนี้แล้วผมเองก็เริ่มรู้ถึงชะตากรรมของตัวเองแล้วล่ะว่าต้องถูกทิ้งให้อยู่ทำงานต่อที่หลวงพระบางเป็นแน่ อย่างที่บอกล่ะครับว่าผมเองรู้สึกไม่อยากจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมแย่ลงไปอีก...(ผมคิดว่าการมาเที่ยว กับการมาทำงาน มันคนละความรู้สึกกันนะ) ถึงจะรู้สึกแย่แค่ไหน ผมเองก็ต้องทำงานให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และคิดว่าคงเหลือแต่ขั้นตอนการ ตัด แปลรูป ขนส่งกลับไทย เท่านั้นคงไม่น่าใช้เวลานานมากนัก... เช้าวันที่ 3 ความซวยบังเกิด..!!! ระหว่างนั่งกินอาหารเช้าอยู่นั้น นายพงษ์ คนพื้นที่ ที่เป็นนายหน้าหาไม้สักมาให้ ก็มาพร้อมกับความซวย มาแจ้งว่า "เจ้าของต้นสักที่ติดต่อเอาไว้เมื่อวานหลายรายเกิดไม่ยอดขายต้นสักให้แล้ว"...!!! พอได้ยินเช่นนั้น "ผมนี้นั่งตาเป็นจุดเลย" ในหัวไม่อย่างจะคิดอะไรเลย (อย่างเดียวที่คิดคืออยากกลับบ้าน) ผมให้ทนายติดต่อกลับมาที่กรุงเทพเพื่อเล่าเรื่องนี้ให้นายทราบ แต่กับถูกต่อว่ากลับมาและไม่เชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นและสั่งให้ไปคุยกับคนที่ไม่ยอมขายว่าเป็นเพราะอะไร.. ตอนนั้นผมเองกับทนายก็นั่งคุยกันที่หน้าบ้านพักว่า เราจะเอาไงดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาบ่ายแก่ๆได้ ผมกับทนายก็ยังนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้านพัก ส่วนพ่อนายขึ้นไปห้องพักแล้ว อยู่ๆก็มีคนพื้นที่คนหนึ่งเดินมาทางพวกผม คนๆนี้เป็นหนึ่งในคนที่พาไปดูไม้ด้วย เขาชื่อเพชร เขาได้เดินเข้ามาพูดคุยกับพวกผมและพูดถึงสาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกผมฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น (แต่เรื่องนี้ผมไม่ได้เล่าให้นายทราบ) หลังจากพูดคุยกับ เพชร เสร็จเรียบร้อยแล้ว และผมก็ขอให้เพชรเป็นคนพาไปหาไม้สักแทน พงษ์ และทำข้อตกลงกันด้วยวาจากันเท่านั้น บ่ายแก่ๆวันนั้นก็จบพร้อมกับความหวังลางๆ ผมและทนายรู้สึกเหนื่อยกับ คน... จึงพากันเดินเล่นไปเรื่อยๆเพื่อดูรอบๆ หลวงพระบาง
บ่ายแก่ๆวันนั้นเลยเดินไปเรื่อยๆ ผมก็ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ
เพราะไม่รู้จะทำอะไร ทนายเลยชวนให้เข้าไปดู "นาฏศิลป์" อืม..ดูก็ดู
บรรยากาศภายในครับ สวยดี
หลังจากนั่งดูอยู่นาน ก็จบสักที อืม..
หล้งจากดูนาฏศิลป์เสร็จก็พากันเดินไปหาอะไรกินก่อนที่จะเดินกลับบ้านพักครับ (ช่ายแล้ว..ครับชายเสื่อขาวที่เดินอยู่เห็นหลังไวไว..ทนายเอง)
เดินกลับมาถึงบ้านพักก็มานั่งเล่นพูดคุยกับเด็กที่บ้านพัก (หลังๆก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นครับ เพราะอยู่นาน)
ความคิดเห็น