ครั้งแรกที่ลาว วันที่ 3
LAO DAY 3 "ความซวยบังเกิด" ในวันที่ 1และ2 ที่ได้ไปดูต้นสักกันหลายที่ และมีการพูดคุยต่อรองราคากันระหว่าง นายกับทางเจ้าของต้นสักเป็นที่เรียบร้อย สรุปว่าได้ต้นสักตามเป้าหมาย และในเย็นวันนั้น ทางนายก็กลับไทยมาก่อน จะเหลือผม ทนาย และพ่อนาย ที่ต้องอยู่ต่อ ถึงตรงนี้แล้วผมเองก็เริ่มรู้ถึงชะตากรรมของตัวเองแล้วล่ะว่าต้องถูกทิ้งให้อยู่ทำงานต่อที่หลวงพระบางเป็นแน่ อย่างที่บอกล่ะครับว่าผมเองรู้สึกไม่อยากจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมแย่ลงไปอีก...(ผมคิดว่าการมาเที่ยว กับการมาทำงาน มันคนละความรู้สึกกันนะ) ถึงจะรู้สึกแย่แค่ไหน ผมเองก็ต้องทำงานให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และคิดว่าคงเหลือแต่ขั้นตอนการ ตัด แปลรูป ขนส่งกลับไทย เท่านั้นคงไม่น่าใช้เวลานานมากนัก... เช้าวันที่ 3 ความซวยบังเกิด..!!! ระหว่างนั่งกินอาหารเช้าอยู่นั้น นายพงษ์ คนพื้นที่ ที่เป็นนายหน้าหาไม้สักมาให้ ก็มาพร้อมกับความซวย มาแจ้งว่า "เจ้าของต้นสักที่ติดต่อเอาไว้เมื่อวานหลายรายเกิดไม่ยอดขายต้นสักให้แล้ว"...!!! พอได้ยินเช่นนั้น "ผมนี้นั่งตาเป็นจุดเลย" ในหัวไม่อย่างจะคิดอะไรเลย (อย่างเดียวที่คิด